Over bingewatchen gesproken… ken je dat gevoel na de finale aflevering?

Het alleen achterblijven op de zetel samen met een lege zak chips. Links en rechts op je trui nog wat chipskruimels als stille getuige van het (seizoens)einde.

Als de serie goed gemaakt is dan werden de personages een beetje je vrienden. Je zag ze groeien doorheen de serie en je leefde mee met hun perikelen. Je bouwde ook een band op met het verhaal. Het einde van dit verhaal en het afscheid nemen van deze virtuele vrienden doet pijn. En dat is best normaal volgens psychologen die door de Huffington Post geïnterviewd werden. Het gaat immers om een verlieservaring en dus een soort rouwproces.

Soms lopen series over verschillende jaren, dan groei je zelf ook mee met deze serie. Dat maakt het allemaal nog complexer. Je kocht misschien een huis tijdens het tweede seizoen, verloor een dierbare midden in het derde seizoen, enz… Belangrijke ankerpunten in je leven vallen dan samen met de serie. Tot slot is het kijken van series ook een vlucht uit de realiteit. Terug geworpen worden in de realiteit van het echte leven is rauw.

Soms ben je zo verbonden met de personages dat er een soort eigenaarschap ontstaat. Ook dat hebben de makers van Game of Thrones geweten. Toen Daenerys Targaryen niet deed wat de fans van haar verwachtten was het kot te klein. In plaats van bloed, vloeide inkt van de vele mensen die petities tekenden om het seizoenseinde te herschrijven.

Of het nu een goed of een slecht einde was, het doet pijn! Rouw is auw!

Maar het leven gaat verder…. en gelukkig is er dan Netflix en konsoorten, met tientallen andere serie voorstellen die je opgedrongen worden.